Κλινική εικόνα παιδιών με ΔΕΠ-Υ
2017-05-19
- Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και η Υπερκινητικότητα (ADHD), χαρακτηρίζεται από επίμονο σχήμα απροσεξίας ή και υπερκινητικότητας/παρορμητικότητας, με τρόπο δυσπροσαρμοστικό και ασυνεπή με το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού, το οποίο εμμένει και παρατηρείται για τουλάχιστον 6 μήνες.
- Η απροσεξία εκδηλώνεται με αποτυχία του παιδιού να συγκεντρωθεί ή να διατηρήσει την προσοχή του σε λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να καταλήγει σε συχνά λάθη, δίνοντας συχνά την αίσθηση ότι δεν ακούει όταν του απευθύνουν το λόγο, ενώ δυσκολεύεται να οργανώσει την σκέψη του, μία δραστηριότητα ή να ακολουθήσει οδηγίες που του δίνονται μέχρι τέλους, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μην την ολοκληρώνει, αποφεύγοντας να εμπλακεί σε εργασίες που απαιτούν συνεχή προσπάθεια και προσοχή, ξεχνώντας συχνά αντικείμενα ή καθημερινές δραστηριότητες, δίνοντας στα άτομα του περιβάλλοντός του την εικόνα του "τεμπέλη" και του "απρόσεχτου", με την προσοχή του στην πραγματικότητα να διασπάται εύκολα από εξωτερικά ερεθίσματα.
- Η υπερκινητικότητα, από την άλλη, εκδηλώνεται με συχνή νευρική κίνηση των άκρων ή του σώματος, με αποτέλεσμα να σηκώνεται από τη θέση του στην τάξη, να τρέχει αδιάκοπα εδώ κι εκεί, να σκαρφαλώνει, να δυσκολεύεται να παίξει ήσυχα, να κινείται διαρκώς και να μιλά υπερβολικά (οι έφηβοι έχουν αντίστοιχα ένα υποκειμενικό αίσθημα ανησυχίας).
- Τελος, η παρορμητικότητα συνδέεται με απερίσκεπτες απαντήσεις, οι οποίες προηγούνται της ολοκλήρωσης των ερωτήσεων, με δυσκολία στη διατήρηση της σειράς σε ένα ομαδικό παιχνίδι, ενώ παράλληλα διακόπτουν και ενοχλούν τους άλλους, παρεμβαίνοντας διαρκώς.
Η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθεί σαν διάγνωση σε παιδιά κάτω των 4-5 ετών, επειδή τα συμπτώματα
απροσεξίας είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν. Όμως τα βρέφη που αργότερα θα
διαγνωστούν με ADHD είναι
συνήθως ανήσυχα, με προβλήματα στη σίτιση, στον ύπνο, εμφανίζοντας γρήγορη κινητική εξέλιξη
αλλά και
καθυστέρηση στον έλεγχο των σφιγκτήρων και την
πρόσκτηση της γλώσσας. Στην προσχολική ηλικία είναι άσκοπα
ενεργητικά, δεν μπορούν να ασχοληθούν με την ίδια δραστηριότητα για χρονικό διάστημα που να συνάδει με το ηλικιακό του στάδιο, έχουν συχνά
ατυχήματα λόγω της παρορμητικότητάς τους, κοιμούνται λιγότερο, θυμώνουν πιο εύκολα
και ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα αισθήματα των άλλων.
Μερικά από αυτά τα συμπτώματα συνήθως υπήρχαν πριν τα 7 έτη και η έκπτωση της λειτουργικότητας του παιδιού, λόγω των συμπτωμάτων πρέπει να είναι παρούσα σε δύο τουλάχιστον πλαίσια λ.χ. στο σχολείο και το σπίτι. Ο συνδυασμός των συμπτωμάτων ποικίλλει κι άλλοτε υπερισχύουν στην κλινική εικόνα, αυτά της ελλειμματικής προσοχής κι άλλοτε της υπερκινητικότητας.
Συνοπτικά
το παιδί ενδέχεται να εμφανίζει:
- Χαμηλή αυτοπεποίθηση και φοβίες.
Εκρήξεις θυμού.
Δυσκολίες στη λειτουργικότητά του όταν υπάρχουν ερεθίσματα τριγύρω.
Έντονες κοινωνικές δυσκολίες.
Απουσία ενσυναίσθησης.
Χαμηλή ανοχή στην αναβλητικότητα και τη ματαίωση.