Η μέθοδος της αμφιβολίας του Ντεκάρτ και η παθολογική ζήλεια

Η ζήλεια εκτός από ένα γνωστό και κάποιες φορές υγιές συναίσθημα σε όλους μας, σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργεί δυσλειτουργίες σε μια σχέση ερωτική.

Ποια είναι όμως η πραγματική αιτία που ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της ζήλειας πέραν του φυσιολογικού; Για να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι σκόπιμο να σταθούμε σε έναν εκ των σημαντικότερων φιλοσόφων του σκεπτικισμού, τον Ντεκάρτ.

Ο Ντεκάρτ στην προσπάθεια του ο άνθρωπος να βρει τη σωστή ισορροπία στην καθημερινότητα του, ανάμεσα στη δυσπιστία και την ευπιστία, επινόησε ένα νοητικό πείραμα. Το νοητικό πείραμα του Ντεκάρτ δεν ήταν άλλο από τη "μέθοδο της αμφιβολίας". Την οποία και θα χρησιμοποιήσουμε και στην περίπτωση μας για να εξηγήσουμε τον κυριότερο λόγο ύπαρξης της προβολικής, αλλά και της παθολογικής ζήλειας.

Στην εν λόγω "μέθοδο της αμφιβολίας", ο Ντεκάρτ επινόησε έναν δαίμονα ο οποίος θα αντλούσε ευχαρίστηση από την αμφισβήτηση των πάντων, ακόμα κι αν κάτι φαινόταν βέβαιο. Παρόλα αυτά, στο τέλος ανακάλυψε ότι για ένα πράγμα δεν θα μπορούσε να αμφιβάλλει ο συγκεκριμένος δαίμονας, όσο κι αν προσπαθούσε. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ικανότητα του ατόμου να σκέφτεται, "σκέφτομαι άρα υπάρχω".

Στη δική μας περίπτωση, η απάντηση στην παθολογική ζήλεια, δεν διαφέρει σημαντικά από τη θεωρία του Ντεκάρτ, αντιθέτως είναι συνέχεια αυτής. Ακόμα κι αν εγώ δεν είμαι σίγουρος για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου, μπορώ από την άλλη να είμαι σίγουρος για τον δικό μου εαυτό. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και η ζήλεια (εκτός της φυσιολογικής), είναι αποτέλεσμα της δικής μας ανασφάλειας και αίσθησης ανεπάρκειας. 

Αντί λοιπόν να υπερεπενδύω στον έλεγχο και τον περιορισμό της άλλης πλευράς, είναι σκόπιμο να "φροντίζω" και να "μεγαλώνω" το δικό μου ατομικό. Όπως ακριβώς έκανε και ο Ντεκάρτ, ο οποίος δεν στάθηκε στη αμφιβολία, αλλά μέσω αυτής ανέδειξε τη δύναμη της σκέψης.