Οι πραγματικές αιτίες που οδηγούν στον χωρισμό

Ένας από τους βασικούς λόγους που τα ζευγάρια φτάνουν στον χωρισμό είναι η διαφοροποίηση των αναγκών του καθενός στο πέρασμα των χρόνων και κατ' επέκταση η διαφοροποίηση τριών βασικών στοιχείων σύστασης της ερωτικής σχέσης, της αμοιβαιότητας, της οικειότητας και του πάθους.

Αντί λοιπόν οι ανάγκες αυτές να αναγνωριστούν, ακόμα κι αν προέρχονται από τη μία μόνο πλευρά, προκειμένου να γίνουν διαχειρίσιμες σε επίπεδο διατομικό και το ζευγάρι να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την κοινή του πορεία ή θα οδηγηθεί στον χωρισμό, συνήθως η παθητικότητα και των δύο μελών, η οποία μετουσιώνεται σε επιθετικότητα, παίζει καθοριστικό ρόλο, με αποτέλεσμα να ακολουθούν μερικές από τις πιο κοινές στρατηγικές αντιμετώπισης, υπό τη μορφή συμπτωμάτων.

Μετά και από το στάδιο της άρνησης ύπαρξης προβλήματος στη σχέση, ακολουθεί αυτό της «αντιμετώπισης του προβλήματος» ή αλλιώς των συμπτωμάτων. Σε αυτό λοιπόν το στάδιο το ένα ή και τα δύο μέλη, αφού πλέον δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη μεταξύ τους συνύπαρξη, λόγω της διαφοροποίησης των αναγκών τους και της ελλειμματικής επικοινωνίας αυτών, αρχίζουν και στρέφουν την προσοχή τους σε άλλους τομείς, όπως είναι για παράδειγμα η εργασία, στην οποία συνήθως μένουν πολλές ώρες προκειμένου να καθυστερούν την επιστροφή τους στο σπίτι ή να μειώνουν το χρόνο συνύπαρξης με το άλλο μέλος, η υπερεστίαση της προσοχής στα παιδιά, συνήθως ακολουθώντας συμπεριφορές υπερβολικής κάλυψης αναγκών, οι οποίες συνοδεύονται από την απουσία ορίων, καθώς και η ύπαρξη τρίτου προσώπου, με το τελευταίο συχνά να παρουσιάζεται ως η αιτία που οδηγεί ένα ζευγάρι στον χωρισμό, με την πραγματικότητα να διαφέρει, αφού η ύπαρξη τρίτου προσώπου είναι το αποτέλεσμα μιας προβληματικής σχέσης και παράλληλα παθητικής συμπεριφοράς και του μέλους εκεινού που καταφεύγει στην ανούσια και εφήμερη λύση του τρίτου προσώπου, αλλά και του άλλου μέλους που παραμένει στη σχέση αποφεύγοντας να συζητήσει όλα όσα έχουν αλλάξει μέσα σ' αυτήν και παράλληλα να βάλει τα δικά του όρια.

Έπειτα λοιπόν και από τα παραπάνω συμπτώματα, ακολουθεί το στάδιο του θυμού και της σύγκρουσης αναμεσά στο ζευγάρι, με τις κατηγορίες και τις δικαιολογίες να είναι πολλές, μέχρι κάποτε και τα δυο μέλη , και όχι πάντοτε και τα δυο μέλη, να φτάσουν μετά και από το στάδιο της κατάθλιψης, στο στάδιο της επαναδιαπραγμάτευσης.

Στο τελευταίο στάδιο και προκειμένου να έλθει αυτό και για τα δυο μέλη, είναι απαραίτητο το κάθε μέλος να ξεφύγει από τον εγωκεντρικό τρόπο αντίληψης της εξωτερικής πραγματικότητας. Ποτέ σε ένα ζευγάρι δεν φταίει μόνο η μια πλευρά, με την ποσόστωση της ευθύνης να είναι εντελώς ανούσια. Κάποιες φορές οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν. Είναι λειτουργικό λοιπόν αυτές οι ανάγκες να μεταφερθούν στην άλλη μεριά με τρόπο έγκαιρο και έγκυρο, μέσω της διεκδικητικής επικοινωνίας, η οποία όσο δύσκολή και να φαντάζει, στην πραγματικότητα θα βοηθήσει και στην εξάλειψη των παραπάνω συμπτωμάτων, αλλά και στην αποφυγή αυθαίρετων σκέψεων για τις αιτίες της σύγκρουσης και του χωρισμού.

Ζαπάντης Γεράσιμος

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής (MSc)